WALKING IN BURANO

Burano is een prachtig eiland bij Venetië in Italië, dat vooral bekend staat om zijn kleurrijke huizen. Wandelend over het eiland zie je de vrolijke huizen aan beide zijden van het kanaal. De inwoners hebben de gewoonte hun huis een persoonlijke touch te geven en de toeristen, tja, die genieten enorm van de aanblik van de kleurrijke huizen. Sommige gevels hebben echter een vers laagje verf nodig om alles mooi en helder te houden. Gebruik je creativiteit om de huizen op te frissen en te versieren en de toeristen en de plaatselijke bevolking te verwonderen met je meesterwerk!

Walking in Burano is een echt familiespel waar, om meteen met de deur in huis te vallen, een solo-modus werd op gekleefd. Het spel deed me meteen denken aan ‘Droomhuis’, een spel uit 2016 waar je je eigen huis mag inrichten met één of meerdere badkamers, slaapkamers, een woonkamer, kelder, … onder bepaalde plaatsingsvoorwaarden. Bij Walking in Burano bouw je geen huis maar een hele woonblok.



Je begint het spel met 4 munten en twee steigerkaarten. De steigerkaarten zetten je op weg in het bouwen van je huizenblok. Ook krijg je nog vier bouwregelfiches die elk 3 punten waard zijn. Met deze fiches mag je bouwovertredingen uitvoeren, zolang je ervoor betaalt is alles in orde.
In je beurt trek je één, twee of drie kaarten uit een aanbod ‘verdiepingskaarten’. Er zijn drie rijen die de ‘lagen’ van verdiepingen voorstellen. Onderaan heb je de winkel, in het midden heb je de verdieping en bovenaan het dak. Je mag kaarten kiezen van boven naar beneden of van beneden naar boven. Een kaart uit de middelste rij nemen is onmogelijk zonder ook de onderste of bovenste mee te nemen. Neem je slechts één kaart dan krijg je daarvoor twee munten, neem je twee kaarten dan krijg je één munt, maar bij het nemen van drie kaarten krijg je niets meer.



Na het nemen van je kaarten kan je de kaarten bouwen. Eén kaart bouwen kost je één munt, twee kaarten bouwen kost je drie munten en wanneer je drie kaarten bouwt kost je dat meteen vijf munten. Het bouwen van de kaarten gaat gepaard met een aantal logische plaatsingsregels: een dak kan je uiteraard niet bouwen zonder de rest van de verdiepingen eronder te hebben gebouwd. De kaarten met verdiepingen hebben verschillende kleuren; zo moet een huis van onder tot boven dezelfde gevelkleur hebben. Door een fiche af te staan mag je wel bouwovertredingen begaan. Ook kunnen er nooit huizen met dezelfde kleur naast elkaar gebouwd worden en je huizenblok kan ook nooit meer dan 5 huizen bevatten. Zo puzzel je lekker aan je huizenblok, kiezend uit een aanbod van drie rijen verdiepingskaarten in 4 kolommen. Je inkomsten zijn beperkt. Kies je weinig kaarten dan krijg je meer geld maar met minder kaarten in je hand gaat het wel minder snel vooruit. En dat het vooruit moet gaan is een gegeven, want de solovariant heeft namelijk een timer ingebouwd.



Eenmaal je een huis van winkel met verdieping tot dak hebt gebouwd mag je aan dit huis een inwoner of bezoeker verbinden. Een inwoner levert naast zijn ‘scoringsmechanisme’ ook rechtstreeks punten op. Zo kan een inwoner bijvoorbeeld punten scoren voor elke plant die in je huis staat of elke kat levert je drie punten op, … Maar ook toeristen zorgen dat er punten kunnen verdiend worden. Zo telt de burgemeester alle toeristen die in de straat lopen en geeft je daar centjes voor. Andere personen die punten opleveren zijn de politieman, een winkelier en zelfs de kerstman doet mee, die wil namelijk een schoorsteen op elk dak. 
Nu we het over de personen hebben gehad kom ik terug op die ‘timer’. In het solospel heb je 15 personen tot je beschikking. Op het einde van elke ronde moet je een persoon afgeven. Je wil vijf personen aan je huizenblok verbinden, dus blijven er nog zo’n tien over die uiteindelijk zullen ‘weglopen’. Je hebt met andere woorden een beurt of 10 om je huizenblok te bouwen en punten te scoren.

"62 punten, 'niet slecht' voor een kleurloze poging"

Na je beurt verwijder je van elke rij de verdiepingskaarten die rechts liggen, je schuift alles mooi door en vult de open plaatsen weer aan met nieuwe kaarten. Je begint een nieuwe ronde en het spel eindigt pas als je huizenblok af is, de verdiepingskaarten op zijn (in het solospel zal dit niet gebeuren) of wanneer er geen personen meer aanwezig zijn. Vooral dat laatste zal het geval zijn. De keuzes en zeker de ingebouwde timer maken van Walking in Burano best een interessant spelletje.



Conclusie:
We moeten eerlijk zijn, veel heeft het spel niet om het lijf. Ik beschouw het als een leuke filler die maar af en toe eens op tafel zal komen. Dat neemt echter niet weg dat het vlot speelt en binnen een perfecte speelduur valt. De kaarten zijn kleurrijk en hebben leuke details waarmee je punten kan scoren. De insert is simpel, de materialen zijn simpel, de spelregels zijn simpel, zelfs de complexiteit is simpel; de uitdaging om een goeie score te behalen is dat allerminst. Na mijn eerste drie spelletjes kwam ik met moeite boven de 60 punten uit. ‘Niet slecht’ staat er daarbij omschreven voor die kleurloze poging. ‘Uitstekend’ behaal je pas als je boven de 80 punten uitkomt. Al moet het met die kaarten toch ook meezitten, de manier waarop de kaarten in de rij verschijnen bepaalt toch wel je te behalen score. Vermakelijk, ook niet veel meer dan dat. 

EINDCONCLUSIE: ***

PRO: 
+ Speelduur 
+ Snelle setup 

+ Eenvoudige regels

+ Kleurrijke kaarten

CON: 
- Herspeelbaarheid

- Niets vernieuwend

- Keuzes

Review door Gert Scheerlinck © Voor de Solo Speler ©